عاشقانه ها - چشم های بارونی من
|
ساعت 4:11 عصر سه شنبه 85/9/7 بگذار ابریترین شعرهایم را با غریب ترین لهجه بخوانم این عادت من است که هر غروب بر ایوان دلتنگیم می نشینم و خویش را مرور می کنم فرقی نمی کنه که من اول اومدم یا تو ……مهم اینه که…..کی تا آخرش می مونه
می گویند شیشه احساس ندارد... اما امروز که روی شیشه بخار گرفته نوشتم دوستت دارم... آرام آرام گریست
در نگاه کسانی که پرواز را نمی فهمند، هر چه بیشتر اوج بگیرید کوچکتر خواهید شد در حالت بمان نه در جایت بمان همواره روح مهاجر باش به سوی یک مبدأ به سوی یک مقصد به سوی آنجا که میتوانی از هر آنچه هستی و هستند فاصله بگیری به سوی آنجا که میتوانی انسان باشی این رسالت دائمی توست لحظات شادی خدا را ستایش کن. لحظات سختی خدا را جستجو کن. لحظات آرامش خدا را مناجات کن. لحظات دردآور به خدا توکل کن. و در تمام لحظات خداوند را شکر کن.... اشکی که بی‌صداست پشتی که بی‌پناست دستی که بسته است پایی که خسته است دل را که عاشق است حرفی که صادق است شعری که بی‌بهاست شرمی که آشناست دارایی من است ارزانی شماست اگرمعجزه ای رخ بدهد وزمان به عقب برگردد به دنیا قول خواهم داد چشم هایم را تا آخرین روز حیاتم روی هم بگذارم : می دانی چرا ؟ می ترسم یک لحظه غفلت کنم ، دوباره تو را ببینم و یک عمر گرفتارت شوم !! تقدیم به بهترینم کسی که مثل هیچکس نیست سکوتم را به باران هدیه کردم , تمام زندگی را گریه کردم , نبودی در فراق شانه هایت ، به هر خاکی رسیدم تکیه کردم. ¤ نویسنده: مرضیه هدایتی
 |
خانه
:: بازدید امروز ::
:: بازدید دیروز ::
:: کل بازدیدها ::
:: درباره من ::
:: لینک به وبلاگ ::
:: اوقات شرعی ::
:: خبرنامه وبلاگ ::
:: موسیقی ::
|
